باغ شازده ماهان در ۲ کیلومتری شهر ماهان و حوالی شهر کرمان قرار دارد. باغ مذکور که قدمت آن به اواخر دوره‌ی قاجار باز می‌گردد، در دامنه‌ی کوه‌های تیگران ساخته شده است تا علاوه بر آب‌وهوای مطبوع از طبیعت زیبای آن هم بهره بگیرد.
باغ شازده ماهان
اگر از این باغ دیدن کنید، متوجه خواهید شد که برخی از بخش‌های آن فاقد تزئینات و ظریف‌‌کاری‌های معمول هستند که دلیل آن همین نیمه‌کاره رها شدن ساخت آن است. گفته می‌شود زمانی که خبر مرگ حاکم کرمان به گوش فردی که مشغول بنایی بود رسید، وی تغار گچی را که در دست داشت محکم به دیوار کوبید و کار را رها کرد. آثار چنین سهل‌انگاری امروزه با جای خالی کاشی‌ها بر سردر ورودی کاملا نمایان است. موردی که در هنگام تماشای باغ کاملا مشخص است، تضادی است که فضای سرسبز آن به محیط خشک بیرون دیواره‌های آن دارد. این باغ مانند واحه‌ای بسیار زیبا در دل کویر به نظر می‌رسد و همین مورد به جذابیت‌های آن افزوده است.
باغ شازده ماهان با مساحتی حدود ۵/۵ هکتار در دو مجموعه‌ی شرقی و غربی بنا شده و یکی از زیباترین باغ‌های ایرانی به شمار می‌رود. علاوه بر معماری اصیل عمارت باغ، می‌توان وجود فواره‌هایی را که تنها بر اساس قانون فیزیک و ارتفاع عمل می‌کنند، از ویژگی‌های بارز آن برشمرد. طول این باغ ۴۰۷ و عرض آن ۱۲۲ متر است. در بدو ورود به جلوی باغ سردر زیبای آن را مشاهده خواهید کرد. این سردر مانند قاب عکسی به نظر می‌رسد که عمارت، حوض‌ها، فواره‌ها و درختان باغ را به تصویر می‌کشد. کوشک یا عمارت اصلی در انتهای فوقانی باغ، سردر، عمرات شاه‌نشین و حمام بناهای باغ را شامل می‌شوند.
سردر خانه در مدخل باغ قرار دارد و به صورت بنایی خطی در دو طبقه ورودی باغ را اشغال کرده است. در طبقه‌ی بالایی اتاق‌هایی به منظور زندگی ساخته شده‌اند. بخش شاه‌نشین امروزه به عنوان رستورانی توسط بخش خصوصی اداره می‌شود، که البته اعتراضاتی را هم از جانب یونسکو دربر داشته است. ساختار پله‌ای منتهی به عمارت به همراه فواره‌های آب و درختان سر به فلک کشیده‌ای که در فصل‌های مختلف هارمونی رنگ متنوعی را پدید می‌آورند، زیبایی به این باغ بخشیده است که تنها با دیدن از نزدیک می‌توانید اثرگذاری آن را درک کنید.
آب مورد نیاز باغ از قنات تیگران که خود از ارتفاعات جوپار سرچشمه می‌گیرد، تامین می‌شود. باغ شازده ماهان در سال ۱۳۵۷ مرمت شد ولی متاسفانه در سال ۱۳۶۰ بر اثر زلزله، آسیب‌هایی به آن وارد آمد که البته دوباره مورد بازسازی قرار گرفت. با این وجود امروزه به خوبی از آن محافظت می‌شود. این باغ به عنوان سیزدهمین اثر ایرانی در سال ۱۳۹۰ به فهرست میراث جهانی یونسکو اضافه شد تا اهمیت آن بیش از پیش شود. این باغ همچنین در میان پرگردشگرترین جاذبه‌های ایران قرار دارد.
